اتصال دهنده ها نقش مهمی را در طیف گسترده ای از کاربردهای صنعتی ، تجاری و خانگی دارند. اتصال دهنده های متداول مانند پیچ و مهره ، تقریباً در هر پروژه ساختمانی و ماشین آلات استفاده می شود. این وسیله ها می توانند اجزای سازنده تجهیزات کوچک و بزرگ را در یک مجموعه کاربردی به متصل کنند. اما در کنار این موارد جنس مواد تشکیل دهنده و روشهای سرویس پس از ساخت اتصال دهنده ها برای بسیاری از تولیدکنندگان از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
پردازش های پایانی اغلب می توانند ویژگی های اصلی اتصال دهنده را بهبود بخشیده و آن را برای کاربردهای مورد نظر مناسب تر کنند. اتصال دهنده هایی که در شرایط خاص شامل فشارهای زیاد فیزیکی ، قرار گرفتن در معرض خوردگی یا دمای شدید استفاده می شوند ، می توانند از رسیدگی های پس از ساخت بهره مند شوند. به طور خاص ، تکنیک های پوشش و آبکاری با کمک به تنظیم فشار گشتاور ، کاهش مقاومت رزوه ها یا افزایش دوام و مقاومت، در تقویت قابلیت های اتصال دهنده موثر هستند.
فرآیندهای عمومی آبکاری و روکش دهی
استفاده از موادی مانند فولاد ضد زنگ و کربن برای روکش یا آبکاری قطعات فرسوده می تواند یک روش مقرون به صرفه تر نسبت به جایگزینی کامل قطعات باشد. اکثر فرآیندهای آبکاری از روش های الکترولیتی استفاده می کنند که باعث تولید هیدروژن می شود و برای جلوگیری از کاهش مقاومت کششی مواد پایه پس از آبکاری از این هیدروژن در فرآیند حرارتی استفاده می شود. عملکرد در محدوده های دمایی خاص برای فرآیندهای آبکاری و پوشش نیز مهم است زیرا اگر عملیات حرارتی پس از آبکاری بیش از دمای تجزیه مواد باشد ، می تواند هیدروژن بیشتری آزاد کرده و منجر به خرابی اجزا یا از بین رفتن مقاومت در برابر خوردگی شود. به عبارت دیگر ، روش های نامناسب گرمایش می توانند در واقع اثرات مغایر با هدف مورد نظر آبکاری داشته باشند.
اتصال دهنده های روی اندود شده
سطوح روی معمولاً دارای رنگ طلایی یا نقره ای هستند که می تواند برای کاربردهایی که نیاز به زیبایی خاصی دارند مفید باشد ، اما مهم ترین دلیل استفاده از روی افزایش مقاومت اتصال دهنده در برابر خوردگی است. روی یک ماده جابجا شونده است، به این معنی که به تدریج نقاطی از مواد پایه را که خراشیده شده اند و یا لایه پوشش آنها از بین رفته است را پوشش می دهد. این امر به اطمینان از محافظت مداوم در برابر خوردگی کمک می کند ، مشروط بر اینکه آبکاری کافی زیر لایه انجام شده باشد. روی علیرغم مقاومت بالا، در اثر قرار گرفتن طولانی در معرض آب، زنگ زده و درخشندگی سطح خود را از دست می دهد.
روش گالوانیزه “گرم” رایج ترین روش برای استفاده از آبکاری روی در اتصال دهنده ها است. در این روش ماده پایه را از استخر روی ذوب شده عبور داده و سپس اجازه می دهد تا خنک شود و یک سطح متبلور ایجاد کند. این روش یک لایه روی نسبتاً ضخیم ایجاد می کند ، که می تواند پیچ و مهره های گالوانیزه را به دلیل تغییرات ابعادی با مهره های خاص ناسازگار کند. پیچ و مهره های گالوانیزه اغلب در صنعت چوب استفاده می شود. روش معمول دیگر آبکاری آب روی است که از طریق استفاده از حمام های اسیدی ، قلیایی یا سیانیدی ، پوشش نازک تری را اعمال می کند. حد دمای عملکرد روی تقریباً ۲۵۰ درجه فارنهایت است ، اگرچه مقاومت در برابر خوردگی در دمای بالاتر از ۱۴۰ درجه شروع به کاهش می کند.
اتصال دهنده ها با روکش کادمیوم
کادمیوم یکی دیگر از مواد آبکاری است که برای افزایش مقاومت در برابر خوردگی اتصال دهنده استفاده می شود که رنگ سطح آن از نقره ای روشن تا یک رنگ مایل به زرد متغیر است. آبکاری کادمیوم اصطکاک نسبتاً کمی از خود نشان می دهد و غالباً همراه با پوشش کرومات برای تقویت خصوصیات مقاوم آن اعمال می شود. این نوع آبکاری معمولاً از طریق جابجایی الکتریکی بدست می آید که نوعی آبکاری است که جریان الکتریکی را برای انتقال ذرات از یک سطح پوشش به یک لایه دیگر به کار می برد. کادمیوم برای کاربردهایی که تماس مستقیم با غذا دارند نامناسب تلقی می شود. حداکثر دمای عملکردی آن ۴۵۰ درجه فارنهایت است ، اما به طور کلی پس از آبکاری در حدود ۳۷۵ درجه حرارتی تحت پردازش قرار می گیرد تا خطر تخریب هیدروژن کاهش یابد.
اتصال دهنده های نیکل اندود شده
آبکاری نیکل قدیمی ترین روش آبکاری است. روش های امروزی اغلب برای کاهش احتمال کدر شدن فلز، از یک پوشش کروم اضافی استفاده می کنند. نیکل می تواند برای بهبود مقاومت در برابر خوردگی و همچنین ایجاد زیبایی برای سطوح استفاده شود. نیکل مانند کادمیوم پس از آبکاری باید تحت عملیات حرارتی قرار گیرد تا از تحلیل رفتن هیدروژن جلوگیری شود. آبکاری با این ماده گران تر از کادمیوم و روی بوده و دارای درجه حرارت نسبتاً زیاد ۱۱۰۰ درجه فارنهایت است.
اتصالات روکش دار فسفاته
از پوشش فسفات برای کاهش اصطکاک و افزایش مقاومت در برابر خوردگی در اتصال دهنده های فلزی استفاده می شود و اغلب به عنوان افزودنی پس از آبکاری استفاده می شود. رایج ترین انواع پوشش های فسفاته ، روی ، منگنز یا مخلوط های پایه آهن است که از طریق محلول پاشی یا حمام غوطه وری بر روی سطح اتصال دهنده چسبانده می شوند. در روش غوطه وری، اتصال دهنده را در یک محلول فسفات غوطه ور می کنند که این اتفاق باعث ایجاد واکنش شیمیایی می شود که یک لایه سطحی متبلور روی آن ایجاد می کند. این لایه سطحی به محافظت از مواد پایه در برابر عناصر خورنده کمک می کند و به روان سازی آن کمک می کند، اما به دلیل متخلخل بودن پوشش ، ممکن است به مواد محکم اضافی برای ایجاد مقاومت موثر نیاز باشد. از مزایای پوشش فسفات می توان به کاهش خطر تخریب هیدروژن اشاره کرد. بسته به نوع فسفات ، حداکثر درجه حرارت عملکردی می تواند از تقریباً ۲۲۵ درجه فارنهایت برای پوشش های پایه روی تا نزدیک به ۴۰۰ درجه برای انواع پایه آهن باشد.
بدون دیدگاه